Ik ben vandaag naar het ziekenhuis geweest.
Dokter Oei (dit is echt zijn naam) heeft mijn neusamandelen verwijderd.
Papa is met me mee gegaan naar de kamer waar ik onder narcose ben gebracht, volgens hem was het een gevecht om mij op dat bed te houden.
Na de operatie (10 min) heeft papa me wakker gemaakt, maar ik was eigenlijk opzoek naar mama zij moest echter wachten op de gang.
Toen ik haar EINDELIJK zag kwam ik meer tot rust, van al die mensen in van die rare pakken (papa ook) werd ik erg onrustig.

Gelukkig is alles weer voorbij, hoewel er af en toe nog wel wat bloed uit mijn neus komt voel ik me weer behoorlijk de oude Ruben.
O ja ik mag niet eens eten waar ik zelf zin in heb ik begrijp er helemaal niets van, waar is dat nou goed voor.